(foto: De Rooy)Als vijftienjarige vloog ze al de hele wereld over voor optredens. Na steden als New York, München en Amsterdam woont ze nu in Ede. De Braziliaanse Caroline Pereira is danseres in de musical Tarzan van Joop van den Ende Theaterproducties.
Bijna dagelijks gaat ze op en neer met de trein naar het Circustheater in Scheveningen. De show is fysiek uitdagend, vertelt Pereira. "We spelen apen, maar het menselijk lichaam is er niet op gebouwd om steeds op handen en voeten te lopen met een holle rug." Bovendien vliegen de apen je in Tarzan letterlijk om de oren en Pereira hangt ook regelmatig ondersteboven aan een soort bungee. Die fysieke inspanning eist zijn tol. Haar rug en knieën hebben het zwaar te verduren. "Dat is frustrerend", zegt de danseres. "Ik heb altijd een heel sterk lijf gehad. Hiervoor danste ik in The Lion King en daar ben ik geen dag ziek geweest.”
Maar alle pijn maakt de passie voor het dansen niet minder. "Ik krijg kippenvel als ik eraan denk wat dansen voor me betekent. Ik kijk altijd de zaal in wanneer ik op het toneel sta en als ik dan zie dat ik mensen kan raken, diep van binnen; als ik ze een lach kan ontlokken: dat is een onbeschrijfelijk mooi gevoel."
De Braziliaanse spreekt met veel vuur over haar beroep. Over de vraag wanneer ze precies begon met dansen, moet ze lang nadenken. "In Brazilië danst iedereen bijna vanaf zijn geboorte. Op de straten, overal, zijn mensen aan het dansen." Toch was de stap naar balletdanseres geen voor de hand liggende. "Mijn vader was het er niet mee eens. Een zwarte balletdanseres zou nergens werk krijgen, dacht hij." Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon. "Ik heb op m’n vijftiende zelf geregeld dat ik auditie kon doen bij Alvin Ailey in New York, het Mekka voor dansers. De avond voor mijn vertrek heb ik het mijn ouders verteld. Ja, ze hebben veel van me te verduren gehad, maar nu ze zien dat het gelukt is, zijn ze erg trots."
Behalve haar familie, mist ze vooral de Braziliaanse way-of-life. "In Brazilië staan de deuren altijd open. Hier zijn mensen veel meer op zichzelf. Als ik op straat iemand groet, kijken ze me aan, zo van: ken ik jou?" Toch wil ze daar geen oordeel aan vast plakken. "Ik vind het mooi als er dan net weer iemand is die lacht als ik hem groet. Ik probeer mezelf te zijn, maar ben me bewust van de culturele verschillen. Ik ben in veel verschillende landen geweest en verdiepte me altijd in de taal en de cultuur. Dat vind ik een kwestie van respect."
De liefde bracht haar naar Ede. Haar vriend is internetondernemer en zijn bedrijf is in Ede gevestigd. Omdat ze zoveel mogelijk samen wilden zijn, verhuisde ze een aantal maanden geleden naar de Gelderse stad. "Ede betekent rust voor mij. Ik leid een hectisch leven en hier kom ik tot mezelf." Maar het is niet het eindstation. Pereira zit nog vol plannen. Ze heeft een eigen show Drums, Dance & Fire waarin ze danst met vuur, een talent dat ze in San Francisco ontwikkelde. Maar ze is ook bezig met het opzetten van een bedrijf in het organiseren en aankleden van feesten.
Het programma in Dante begint donderdag om 20 uur.
Op het programma staan verder: de band Oud Zeer, Kunstenares Helmi Ruychaver, musicalgroep Ongewoon Gaaf, slagwerkgroep Yaquine Fode en Roos Koch en de vaste column van Teunis Bunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten