Het laatste concert dat ik van ze zag (tijdens de Wish Tour), ook in Rotterdam, was me een beetje tegengevallen. Maar het concert van gisteren overtrof al mijn verwachtingen. Robert Smith ziet er nog steeds hetzelfde uit als 25 jaar geleden, hij maakt zich nog steeds hetzelfde op en is alleen wat dikker geworden. Ook zijn stem heeft niets aan kracht ingeboet. De band had er zin in en gaf een show weg van drie uur en een kwartier, dat van begin tot eind wist te boeien. Veel bekend werk werd gespeeld, maar ook nieuw werk, dat binnenkort op CD zal verschijnen.
Er waren ook veel nummers die we al heel lang niet meer van ze gehoord hadden, zoals een schitterende versie van Primary. De band doet het tegenwoordig zonder toetsen en dat gaf in enkele nummers die op de plaat en tijdens de vorige tours gedragen werd door de keyboards (zolas The Walk, Kyoto Song en Close To Me) een heel andere dimensie. Soberder, maar beslist niet minder. Wat trouwens ook bewijst det de meeste songs van The Cure ijzersterke composities zijn.
Opvallend was ook dat tijdens de eerste toegift alleen nummers van de eerste plaat gespeeld werden: Boys Don't Cry, Killing An Arab, 10.15 Saturday Night, Jumping Someone Else's Train, Grinding Halt, etc. Meer dan de halve plaat kwam langs tijdens die eerste toegift. Het concert eindigde met het onvermijdelijke A Forest. Ditmaal, en volgens mij ook voor het de eerste keer, werd het nummer uitgevoerd zonder keyboards. De feedback-gitaar nam aan het begin van het nummer de toetspartijen over.
De recensies in de kranten waren ook allemaal lovend, maar helaas hadden ze geen moeite genomen om een recensent te sturen en plaatsen ze allemaal hetzelfde persbericht, zodat een verwijzing naar het artikel in NU voldoende is.
Er zullen ongetwijfeld op het web foto's te vinden zijn die veel scherper zijn, maar deze foto's, die gemaakt zijn op een gewoon mobieltje, geven volgens mij de sfeer heel goed weer en benadrukken juist het psychedelische karakter de muziek van The Cure.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten